3DGence Sp. z o. o. realizuje projekty dofinansowane z funduszy Unii
Europejskiej.
Analizując materiały poświęcone technologii druku 3D, łatwo natknąć się na trzy pojęcia: FFF, FDM® i MEX. W niektórych przypadkach to rozróżnienie może wprowadzać sporo zamętu. Niniejszy artykuł porządkuje te pojęcia, a także wyjaśnia podobieństwa i różnice między tytułowymi terminami.
MEX (eng. Material Extrusion), czyli ekstruzja materiałów, oznacza proces obróbki plastycznej tworzywa. MEX wykorzystuje ideę dozowania materiału (filamentu lub granulek polimeru) przez gorącą dyszę (głowicę). Technologia ta umożliwia tworzenie nowych obiektów z materiałów termoplastycznych poddanych obróbce termicznej. W przypadku metody FFF/FDM® filament jest dostarczany do drukarki 3D na szpuli, a następnie polimer termoplastyczny jest przekazywany do podgrzewanej głowicy, gdzie jest topiony i wytłaczany przez dyszę na powierzchnię stołu drukarki. Dodając kolejne warstwy, jedna po drugiej, możemy uzyskać trójwymiarowy przedmiot. Koncepcja MEX, oprócz odpowiedniego filamentu, wymaga posiadania drukarki 3D obsługiwanej przez gotowe oprogramowanie.
Technologia ta ma wiele zalet. Przede wszystkim umożliwia szybkie prototypowanie, tworzenie narzędzi i form przydatnych podczas produkcji, jak również wytwarzanie części końcowych. W każdym z tych zastosowań pozwala na znaczącą redukcję kosztów i czasu produkcji. Szeroka gama filamentów przekłada się na mnogość zastosowań, zarówno dla entuzjastów, jak i do celów przemysłowych. Wydruki wykonane z odpornych, certyfikowanych materiałów (np. ULTEM™ 9085 lub PEEK) mogą być wykorzystywane w najbardziej wymagających branżach, w tym w sektorze kosmicznym, lotniczym, obronnym, kolejowym, HVAC czy motoryzacyjnym. Tworzenie części na żądanie uwalnia nieograniczone możliwości testowania, zachowując jednocześnie kontrolę nad kosztami. Przekłada się to na innowacyjność firmy, ponieważ testowanie nowych pomysłów może przekształcić się w konkretne rozwiązania zdające egzamin w praktyce. I to wszystko bez konieczności płacenia za minimum logistyczne i czekania na dostawę z innego kontynentu. Technologia druku 3D rozwiązuje też problem kosztownego przechowywania podzespołów, ponieważ umożliwia wdrożenie koncepcji cyfrowego magazynu. Co więcej, dodać należy, że produkcja addytywna daje możliwość drukowania zaawansowanych przedmiotów o złożonej geometrii.
W naszym rozumieniu MEX obejmuje różne techniki drukowania obiektów ze szpuli filamentu (FFF i FDM® — obie opisujemy poniżej) lub granulatu polimerowego (FGF — Fused Granulate Fabrication, znany również jako Pellet Printing).
Jakie są zatem różnice między FFF i FDM®? W rzeczywistości te dwie nazwy opisują ten sam proces druku 3D, wykorzystujący szpulę filamentu, drukarkę 3D z podgrzewaną głowicą i specjalistyczne oprogramowanie. Dlaczego więc używamy obu nazw zamiast jednej?
Przyczyna leży w aspekcie prawnym. W 1989 roku S.S. Crump, założyciel Stratasys, wynalazł i opatentował opisaną powyżej technologię 3D i nazwał ją Fused Deposition Modeling (FDM®). W rezultacie żadna inna firma nie mogła korzystać z tej nazwy metody druku 3D bez płacenia tantiemy Stratasysowi. Sytuacja zmieniła się w 2009 roku, kiedy patent wygasł, a technologia stała się powszechnie dostępna do użytku komercyjnego. Innymi słowy, FDM® oznaczał znak towarowy Stratasys i nadal jest używany ze względu na jego historyczne znaczenie oraz fakt, że Stratasys wciąż jest jedną z głównych firm na rynku druku 3D.
Skąd więc wzięła się nazwa FFF (Fused Filament Fabrication)? Jest to alternatywna nazwa drukowania obiektów z termoplastiku. Określenie zostało stworzone przez projekt RepRap, uruchomiony w 2005 roku w Wielkiej Brytanii. Brytyjscy inżynierowie nieznacznie rozwinęli koncepcję Stratasys, a swój pomysł udostępnili do użytku publicznego. Dlatego też inne firmy dołączające do wyścigu produkcji addytywnej używały akronimu FFF. Ściśle rzecz biorąc, oba terminy, zarówno FFF, jak i FDM®, oznaczają ten sam proces druku 3D z wykorzystaniem filamentów, które można formować pod wpływem wysokiej temperatury generowanej przez drukarkę.
Obecnie wiele firm używa zamiennie FFF i FDM®, co najlepiej oddaje fakt, że nie ma różnicy między tymi dwiema nazwami — obie odnoszą się do tej samej technologii tworzenia przedmiotów z tworzyw termoplastycznych. Jednak niektórzy profesjonalni użytkownicy mogą preferować FDM® zamiast FFF, ponieważ FDM® jest nazwą bardziej kojarzoną z przemysłem ze względu na swoje korzenie biznesowe.
Rzeczą, która ma o wiele większe znaczenie niż ta czy inna nazwa, jest rodzaj używanej drukarki 3D. Istnieje duża różnica między urządzeniem klasy przemysłowej a maszyną używaną przez entuzjastów w warunkach domowych. Przemysłowa drukarka 3D, taka jak nasza INDUSTRIAL F421, pozwala uzyskać dokładne i powtarzalne elementy wykonane z certyfikowanych materiałów, nadające się do pracy w ekstremalnie trudnych warunkach (np. w lotnictwie, transporcie publicznym czy branży wojskowej). Podobnych parametrów wydruku nie można uzyskać dzięki drukarce desktopowej. Podgrzewana komora druku, podgrzewany stół i wymienne moduły to kluczowe cechy przemysłowych drukarek 3D sygnowanych logo 3DGence. Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej o różnicach między stacjonarną a przemysłową drukarką 3D, skonsultuj się z naszym doradcą i przekonaj się, w jaki sposób kompleksowe rozwiązania 3DGence mogą poprawić wydajność i kreatywność twojego zespołu, a także obniżyć koszty i czas produkcji.
